Żuk - rodzina polskich samochodów dostawczych produkowana w FSC w Lublinie. Opracowana w 1956 na bazie Warszawy, miała wspólne z nim podwozie, silnik^[1] i układ jezdny. Rozwiązanie to z jednej strony przyczyniło się do dużej popularności tego samochodu i jego niskiej ceny, z drugiej zaś strony było powodem rozlicznych wad takich jak^[2]:

• niska trwałość elementów zawieszenia przedniego,
• wysoko położona skrzynia ładunkowa,
• wysoko położony środek ciężkości,
• zbyt mały rozstaw kół,
• ograniczone możliwości w zakresie wzrostu parametrów samochodu (szczególnie ładowności).

Jednakże w okresie produkcji tego samochodu w FSC jego konstrukcja ulegała unowocześnieniu (szczególnie w latach 70.^[2]), wprowadzono mocniejsze i oszczędniejsze silniki, zmieniono skrzynię biegów, unowocześniono wygląd zewnętrzny. Następcą stał się samochód dostawczy Lublin I seryjnie produkowany od 1993 roku.

Konstruktorami pojazdu byli inżynierowie Stanisław Tański oraz Roman Skwarek. Za wygląd nadwozia odpowiedzialny był Julian Kamiński. W szczytowych momentach produkowano 30 tysięcy Żuków rocznie. Samochód produkowany był zarówno na eksport, jak i na rynek krajowy. Nazwa samochodu wzięła się od pasiastego malowania ostatecznej wersji prototypu pojazdu. Została ona zaproponowana przez Juliana Kamińskiego^[2].

Żuk dostępny był w różnych wersjach nadwozia - począwszy od nadwozia typu pick-up w pierwszym modelu A 03, poprzez nadwozia typu furgon i skrzyniowe, wersje do przewozu większej liczby osób (towos, mikrobus), po zabudowę specjalizowaną (samochody pożarnicze, do przewozu pieczywa lub odzieży). Poszczególne wersje tworzone były w FSC lub przez przedsiębiorstwa wykorzystujące znaczny tabor Żuków (np. Przedsiębiorstwa Transportowe Handlu Wewnętrznego)^[2][3]. Produkcję Żuków zakończono 13 lutego 1998 roku. Łącznie wyprodukowano 587 tysięcy aut^{[potrzebne źródło]}.

Historia [edytuj]

• 1956 – w FSC w Lublinie pod kierownictwem inż. Stanisława Tańskiego powstaje projekt.
• 1 maja 1958 – pokaz modelu A 03 (nadwozie pick-up)
• 1958 – próbna seria 50 szt.
• 24 lipca 1959 – rozpoczęcie produkcji seryjnej
• 1964 – wersja A 03 PTHW-2 Pieczywo (nadwozie furgon specjalizowane do przewozu produktów żywnościowych)^[3]
• 1965 – wersja A 05 (nadwozie furgon, silnik S-21)^[3]
• 1965 – wersja A 13 (wersja eksportowa z silnikiem S-21)^[3]
• 1965 – prototyp A 03 PTHW-2 Odzież (nadwozie furgon specjalizowane do przewozu odzieży, silnik M-20)^[3]
• 1965 – prototyp A 08 PTHW-1 Pieczywo (nadwozie furgon specjalizowane do przewozu produktów żywnościowych na podwoziu prototypowej wersji A 08 z silnikiem S-21)^[3]
• 1966 – zmiana silnika z M-20 na S-21
• 1966 – wersja A 14 (samochód pożarniczy w wersji eksportowej)
• 1967 – modele A 09 (silnik dolnozaworowy M-20) i A 11 (silnik górnozaworowy S-21) z drewnianą skrzynią ładunkową.
• 1968 – model A 15 (samochód pożarniczy na rynek krajowy )
• 1970 – model A 07 (furgon towarowo osobowy z silnikiem S-21)
• 1972 – model A 18 (dziesięcioosobowy mikrobus) i R z dłuższą kabiną i mniejszą skrzynią ładunkową
• 1973 – wprowadzenie nowej kabiny kierowcy. Samochody z nią miały dodatkową literę M na końcu nazwy typu.
• 1974 – wprowadzono dwuobwodowy układ hamulcowy ze wspomaganiem
• 1977 – model A 151 C (samochód pożarniczy)
  • – model A 16 B z dłuższą kabiną dla 6 osób i mniejszą skrzynią ładunkową i przyczepą jednoosiową D-17 o ładowności 350 kg i skrzyni ładunkowej o wymiarach 215 na 175 cm
• 1995 – Mitor-01, prototyp wersji szynowej (drezyny) będący rozwinięciem koncepcji szynowej Warszawy M-20 i M-223 (pojemność: 14 pasażerów, prędkość maksymalna: 60 km/h)
• 13 lutego 1998 – zaprzestanie produkcji po wyprodukowaniu 587 tysięcy aut.

 

Wersja pożarnicza

Dane techniczne [edytuj]